Ο "Αιθεροβάμων" Νο1

"Αιθεροβάμων" συμφωνα με το λεξικό είναι αυτός που κάνει όνειρα που δεν φαίνονται εκ΄πρώτης όψεως τουλάχιστον λογικά. Είναι έτσι όμως ? Φαίνεται πχ λογικό να ασχοληθείς με οδήγηση αεροπλάνου οταν δεν μπορείς να κοιτάξεις άνετα κάτω, απο ύψος 2ου ορόφου και πάνω ή μήπως είναι λογικό να ξεκινάς ενα σπορ που για να μεταβείς στον χώρο άσκησης χρειάζεται αυτοκίνητο και εσύ δεν διαθέτεις. Μήπως δεν είναι ουτοπία να ξεκινάς ενα ακριβό σπορ όταν δεν διαθέτεις την κατάλληλη οικονομική υποδομή.

Πάντως η υπομονή και η επιμονή μετακινεί ακόμα και βουνά. Αυτό θα γίνει κατανοητό οταν διαβάσετε την συνέχεια. Για να πετύχουμε κάποια πράγματα μερικές φορές χρειάζονται υπερβάσεις, τόλμη, θάρρος και αποφασιστικότητα. Αυτά θα προσπαθήσω να μεταδώσω μεσα απο τα γραφομενά μου, αναφέροντας κάποια γεγονότα απολύτως πραγματικά. Πιστέυω απόλυτα οτι ο κάθε άνθρωπος μπορεί να πραγματοποιήσει τα ονειρά του περνώντας μέσα απο συμπληγάδες και δρόμους στρωμένους με αγκάθια και κάθε λογής εμπόδια.

Είναι γνωστό στους ανθρώπους γύρω μου οτι το παιδικό μου όνειρο ήταν να γίνω πιλότος (πολεμική Αεροπορία). Για τον λόγο αυτό έδωσα εξετάσεις στην Σχολή Ικάρων αλλά δυστυχώς δεν πέρασα. Μάλλον λογικό, οταν έδιναν 3000 άτομα για να πάρουν 150. Τό θέμα είναι οτι ακολουθώντας άλλον επαγγελματικό δρόμο και κατά την διάρκεια των σπουδών μου στην Αθήνα, γνωρίστηκα με τον Δημήτρη Τ. Συμπτωματικά δούλευε στην επιχείρηση του, ο Γρηγόρης Α. (αδελφός του γαμπρού μου). Ο Δημήτρης Τ. είναι απο τους πρώτους που πέταξαν με "Αετούς" στην Ελλάδα, οπότε μου δόθηκε η ευκαιρία να δώ την πραγματοποίηση του ονείρου μου (Πτήσεις) πραγματοποιήσημη μέσα απο άλλη οπτική γωνία. Βρισκόμαστε στο 1983 - 1984. Βέβαια ούτε και τότε κατάφερα να κάνω κάτι. Ωστόσο μου δόθηκε η ευκαιρία να έχω μια καλή πηγή πληροφοριών για την πτήση με "Αετό". Για όσους δεν το ξέρουν, με λίγα λόγια, είναι μια πτητική συσκευή που ο χειριστής (πιλότος) δένεται σε ένα φτερό και απογειώνετε από ψηλά (βουνά - λόφους κλπ). Άλλες ονομασίες του "Αετού" είναι Δελταπλάνο", "Αιωρόπτερο" (εξ' ου και ο όρος "Αιωροπτερισμός"), "Hang Cliding". Μια γεύση του αντικειμένου που μιλάμε μέσα από την WikiPedia ή εδώ Ακόμα ένα σχετικό βίντεο από το YouTube .

Με το πέρας των σπουδών και μετά το στρατιωτικό, ξαναεπέστρεψα στο Αγρίνιο προς αναζήτηση εργασίας κλπ. Εκεί γνώρισα τον Λεωνίδα Κ. ο οποίος είχε την ίδια επιθυμία με μένα όσον αφορά την θέληση για ενασχόληση με "Αιωροπτερισμό". Αφού κάναμε πολλές συζητήσεις επί του αντικειμένου, γραφτήκαμε στην τοπική Αερολέσχη. Χρονολογικά είμαστε στο 1987. Για να μην τα πολυλογούμε πείσαμε το Δ.Σ. της λέσχης να οργανώσει τμήμα "Αιωροπτερισμού" και να καλέσει εκπαιδευτή από Αθήνα για να αναλάβει την εκπαίδευση των μελών. Έτσι και έγινε. Βρέθηκαν γύρω στα 7-8 άτομα και κλήθηκε ο εκπαιδευτής Δημήτρης Σδούκος (ο οποίος δυστυχώς έχασε την ζωή του σε ατύχημα το 1994) και ξεκίνησε η εκπαίδευση μας.

Βέβαια στην πορεία διαπίστωσα ότι το συγκεκριμένο σπορ ήταν πολύ δύσκολο ή τέλος πάντων δύσκολο γιά μένα. Ακολουθώντας την εκπαιδευτική διαδικασία και κατά την διάρκεια αυτής έμελλε να γίνει και ένα ατύχημα σε μια προσγείωση όπου μου βγήκε ο δεξιός ώμος. Πέρασα κάποιες μέρες στο Νοσοκομείο και όπως ήταν φυσικό σταμάτησα την εκπαίδευση. Σημειωτέον ότι ήμουν για 40 ημέρες με δεμένο το δεξί χέρι, μην μπορώντας να το χρησιμοποιήσω. Κατανοητά τα προβλήματα.

Μάλλον το όνειρο δεν θα πραγματοποιούνταν ποτέ ...

Όμως παρ' όλα αυτά συνέχισα να ακολουθώ τα υπόλοιπα παιδιά στην εκπαίδευση και σε διάφορες εκδηλώσεις που πήγαιναν, μένοντας απλός θεατής. Ήταν λίγο στενόχωρα για μένα, αλλά φυσικά δεν πίστεψα ποτέ ότι ήρθε και το τέλος του κόσμου. Εν' τω μεταξύ ο Αεραθλητισμός σε όλες τις μορφές του συνέχισε να αναπτύσσεται. Άρχισαν να εμφανίζονται και τα πρώτα Μοτοαιωρόπτερα καθώς επίσης άρχισε να αναπτύσσεται το πολλά υποσχόμενο για την τότε εποχή (τέλη 80s) Αλεξίπτωτο Πλαγιάς ή Parapente.

Κάποια στιγμή στο 1990 γνωριστήκαμε με τον Χρήστο Μ. οποίος είχε κάνει Αλεξίπτωτο Πλαγιάς στην Αθήνα. Χωρίς καθυστερήσεις, δημιουργήσαμε ομάδα, αποκτήσαμε δυο Αλεξίπτωτα τύπου Blue-Up και ξεκινήσαμε με τον Χρήστο Μ. εκπαίδευση. Μετά από κάποιες προπονήσεις στα χωράφια της περιοχής του Αγγελοκάστρου, αποφασίσαμε να πάμε στην Πάτρα, όπου σε συνεργασία με το εκεί αντίστοιχο τμήμα, θα κάναμε την πρώτη μας υψηλή πτήση. Πράγμα και το οποίο έγινε στις 9/9/90. {Χαρακτηριστική ημερομηνία}. Φτάσαμε στην Πάτρα. Συναντηθήκαμε με τα παιδιά του εκεί τμήματος και μεταβήκαμε στην περιοχή Σανταμέρι. Αν και είχα κάποιους ενδοιασμούς για μένα, τελικά απογειώθηκα βρέθηκα στο κενό και μετά από μια εικοσάλεπτη πτήση προσγειώθηκα κανονικά στο χωράφι που είχε επιλεχθεί. Η αλήθεια είναι ότι οι πτητικές συσκευές της εποχής εκείνης δεν μας έδιναν περιθώρια για πτήσεις διαρκείας και επιδόσεων αλλά και σαν πρώτη πτήση δεν κατάλαβα και πολλά πράγματα. Μαζί με μένα πέταξαν για πρώτη φορά και τα υπόλοιπα μέλη του τμήματος. Μετά από την επιτυχή πρώτη πτήση, συνεχίσαμε την δραστηριότητα σε έντονους ρυθμούς. Τον Νοέμβριο του 1990, το τμήμα μας και η Αερολέσχη Αγρινίου, σε συνεργασία με το τμήμα Αλεξιπτώτου Πλαγιάς Πατρών διοργάνωσε την πρώτη Πανελλήνια εκδήλωση Αλεξιπτώτου Πλαγιάς στην περιοχή μας. Αυτό έγινε τον Νοέμβριο του 1990. Είναι αλήθεια ότι η εκδήλωση είχε πρωτοφανή επιτυχία, τόσο από πλευράς προέλευσης αθλητών όσο και από πλευράς προέλευσης θεατών. Αυτό γιατί η περιοχή που πραγματοποιήθηκε - παραπλεύρως της λίμνης Τριχωνίδας - συνδυάζει απίστευτη ομορφιά τοπίου και εύκολη προσβασιμότητα. Στην εκδήλωση αυτή αξίζει να σημειωθεί ότι πήρα και το πρώτο βραβείο στο τμήμα Αλεξιπτώτου Πλαγιάς της Αερολέσχης Αγρινίου. Ακολουθούν φωτογραφίες από την εκδήλωση.

Οι δραστηριότητες συνεχίστηκαν σε αμείωτους ρυθμούς και τμήμα μεγάλωνε σε επιδόσεις και μέλη. Πολλές πανελλαδικές συναντήσεις έγιναν και γίνονται στην περιοχή μας, στην οποία υπάρχουν πολλοί χώροι κατάλληλοι για το άθλημα, χαρίζοντας δυνατότητες πτήσεων επιδόσεων και απόστασης. Ο αθλητής του τμήματος Ιωακείμ Σ. διακρίθηκε και διακρίνεται σε αγώνες αποσπώντας κύπελλα και μετάλλια. Εκτός αυτού εκπροσώπησε και συνεχίζει να εκπροσωπεί την Ελληνική Εθνική Ομάδα σε παγκόσμιες συναντήσεις με πολύ καλή κατάταξη. Όλα αυτά πάνω στον δρόμο που χαράξαμε εμείς, οι πρωτοπόροι Αλεξιπτωτιστές Πλαγιάς με τα λίγα διαθέσιμα μέσα και συσκευές που υπήρχαν εκείνη την στιγμή.

Όσον αφορά εμένα, το 1993 απόκτησα ιδιόκτητο Αλεξίπτωτο (Diablo της Trekking) και ασχολήθηκα με έντονους ρυθμούς έως το 1996. Στην συνέχεια ενασχολήθηκα έντονα και με κάποια άλλη δραστηριότητα, με αποτέλεσμα να αποσυρθώ σιγά - σιγά. Ωστόσο η επιθυμία μου είναι να ασχοληθώ ξανά, πράγμα που θα επιδιώξω σίγουρα να κάνω. Ακολουθούν φωτογραφίες από την εποχή της έντονης ενασχόλησης.



Σπύρος Τ. - Ιωακείμ Σ - Κωνσταντίνος Σαμψών. Μετά από επιτυχημένη απογείωση + πτήση + προσγείωση για πρώτη φορά στην περιοχή της Παραβόλας. Στο βάθος διακρίνεται η απογείωση.